56 پيرامون شفاعت و زيارت پرداخته و پاسخ‌هاى ارائه شده را با الهام از ديدگاه‌هاى آيت‌الله سبحانى، پس از ارزيابى، تكميل و بازنويسى، در اين دفتر گرد آورده‌اند. (ص 8)
همان گونه كه در مقدمه كتاب اشاره شده، محققان اين اثر، با زبانى
ساده و روان، به شرح و تبيين مفهوم شفاعت و زيارت و شبهات آن پرداخته‌اند و با استناد به قرآن و كتاب‌هاى حديثى اهل سنت مانند: سنن بيهقى، سنن ابى داود، صحيح بخارى و... و كتاب‌هاى حديثى شيعه مانند: اصول كافى، بحارالانوار، علل الشرايع و... جايگاه رفيع اين دو مفهوم دينى را ترسيم كرده‌اند.
فهرست
بخش اول / شفاعت: شفاعت يعنى چه؟ آيا شفاعت از ديدگاه قرآن پذيرفته شده است؟ چه كسانى شفاعت مى‌كنند؟ شفاعت با واسطه‌گرى دنيوى چه تفاوتى دارد؟ آيا درخواست شفاعت با توحيد در عبادات منافات ندارد؟
بخش دوم / زيارت قبور: آيا زيارت قبور، آثار و پيامدهاى سودمندى در پى خواهد داشت؟ آيا زيارت قبرها از ديدگاه قرآن و روايات پذيرفته شده است؟ ديدگاه قرآن درباره زيارت قبر پيامبر(ص) چيست؟ نظر اسلام درباره زيارت بانوان چيست؟ آيا سفر براى زيارت و مرقد پيامبر(ص) جايز است؟
شور عندليب
صادق دارابى، به كوشش ميرزا عبدالمهدى عندليبى. چاپ اول: قم، انتشارات انصاريان، 1385، 584 ص. (موضوع: نقد و تفسير زيارتنامه)
اين اثر، شرحى بر زيارت «مفجعه» است كه مؤلف با بهره‌گيرى از آيات الهى و احاديث اهل بيت(عليهم السلام) آن را به رشته تحرير درآورده است. درباره تاريخچه اين زيارت، در مقدمه كتاب آمده است:
زيارت مفجعه، بنا بر رأى صاصب‌نظران، انشا و پرداخته مولى محمد رسول، فرزند عبدالعزير كاشانى، شاگرد محقق و فقيه بزرگ، مولى احمد نراقى است. وى مضامين اين زيارت را از زيارت‌هاى مأثور حضرت ابى عبدالله الحسين(ع) كه املا و انشاى ائمه معصومين(عليهم السلام) است، اقتباس كرده، و مخصوصاً از زيارتى كه صاحب نفس قدسيه سيد ابن طاووس در كتاب مصباح الزائر از سيد مرتضى نقل كرده، بيشتر اقتباس و نقل نموده است. (ص 8)
خوانندۀ كتاب با خواندن اين شرح، با حوادث و وقايع كربلا و شهادت امام حسين(ع) و يارانش همراه مى‌شود و بر مصايب آنان مى‌گريد. در جاى جاى كتاب، اشعارى از مؤلف در مصيبت خاندان امام حسين(ع) آمده كه بر غناى كتاب افزوده است:
مرا زين گفتگو نيكو بيانى
(ص 228)
مؤلف ابتدا فرازهايى از اين زيارت را آورده و تحت عنوان «نگارش اول: در معنى تحت اللفظى»، معناى جملات را به طور مختصر بيان مى‌كند. سپس تحت عنوان «نگارش دوم: در قواعد و احكام صناعيّه» كلمات را تجزيه و تركيب مى‌كند و معانى مختلف آن را بيان مى‌دارد: