1364-

«مٰا بَيْنَ قَبْرِي وَ مِنْبَرِي رَوضةٌ مِنْ رِياضِ اْلجَنَّةِ». ¹

5-

«ما بينَ مُصَلّاى وَبَيْتي رَوْضةٌ مِنْ رياضِ الجنّة». ²

6-

«ما بينَ هذِهِ البيوتِ الى مِنبَري رَوضَةٌ مِنْ رياضِ الجنّة». ³

احاديث فوق، بجز حديث اوّل و ششم، همه در منابع اهل سنّت نقل شده و در منابع حديثى شيعه تنها حديث اوّل و ششم نقل گرديده است.

و در مورد حديث پنجم ميان آنان اختلاف نظر وجود دارد كه آيا منظور از مصلّا، محراب رسول خدا است كه در داخل مسجد قرار دارد يا مقصود از آن، مصلّاى عيد رسول‌اللّٰه صلى الله عليه و آله است كه در بيرون مسجد و سمت غربىِ آن، به صورت ميدان وسيع وجود داشت و آن حضرت نمازهاى عيد را در آنجا اقامه مى‌فرمود كه بيشتر علما مى‌گويند منظور از آن، معناى دوم و مصلّاى نماز عيد است.

به هر حال بر اساس مضمون اين احاديث، در ميان اهل سنّت در«تعيين حدود روضه» سه وجه يا سه نظريه به وجود آمده است:

نظرّيۀ اوّل

حدود روضه در طرف شرق مسجد، از محدودۀ بيت رسول خدا آغاز و تا محدودۀ منبر ادامه مى‌يابد و عرض آن در طرف بيت محاذى آن و وسيعتر است و هر چه به طرف منبر امتداد پيدا مى‌كند، از وسعت آن كاسته مى‌شود تا به حد منبر مى‌رسد. بنابراين نظريه روضه داراى مساحتى مثلثى شكل است و رأس آن منبر و قاعدۀ آن را بيت تشكيل مى‌دهد، اين نظريه گرچه در اوايل مورد قبول عدّه‌اى قرار گرفته ولى به تدريج اهمّيت خود را از دست داده است جز در ميان گروهى خاص.