79محمد بن عبدالوهاب هم اعلام كرد:
«هركس به پيامبران و صالحان توسل جويد و آنان را شفيع خود سازد، خونش حلال و قتل آن جايز است.» 1
به گفتۀ شيخ عبدالعزيز عبداللّٰه آل شيخ، يكى از دلايل مخالفت وهابيان اين است كه ارتباط پيامبر پس از مرگ با اين دنيا قطع مى‌شود و ديگر بر هيچ كارى توانايى ندارد و حتى نمى‌تواند براى كسى دعا كند. بنابراين، از نظر عقلى توسل به عاجز باطل و شرك است. 2
اين در حالى است كه بسيارى از علماى اهل سنت، حيات پيامبران را پذيرفته‌اند.
هيثمى از نويسندگان و دانشمندان مشهور اهل سنت در كتاب «مجمع الزوايد» از عبداللّٰه بن مسعود از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل مى‌كند كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود:
«زندگى و حيات من براى شما خير و بركت است؛ زيرا با همديگر گفت وگو مى‌كنيم. شما سخن مى‌گوييد و من هم با شما سخن مى‌گويم.
مرگ من هم براى شما بركت است؛ چون كارهاى شما بر من عرضه مى‌شود و هر كار