8روز غدير روزى است كه رسول‌اكرم صلى الله عليه و آله دستور داد منبرى را برافرازند كه از هودج‌ها و محمل‌هاى شتران فراهم آمده بود و خود، همراه با علىّ مرتضىٰ عليه السلام بر فراز آن بالا رفت آن هم در حالى‌كه دست او را گرفته بود به گونه‌اى كه همۀ حاضران - در صحنۀ غديرخم - على عليه السلام را ببينند، شمار حاضران به صد هزار نفر و يا بيشتر مى‌رسيد. آن حضرت دست على عليه السلام را به قدرى بلند كرده بود كه زير بغل هر دو را مردم مى‌ديدند. فرود آوردن مردم در اين جا و دعوت آن‌ها به حضور در آن و ساختن چنان منبر و بالا رفتن بر آن در حالى‌كه آفتاب در وسط آسمان قرار داشت و نيمروز را اعلام مى‌كرد و حرارت خود را در منتهاى درجه بر سر حاضران فرود مى‌آورد و طولانى ساختن خطبه و بيان مفصل راجع به فضائل على و اهل‌البيت عليهم السلام ، آرى! همۀ اين جريانات انديشۀ انسان را به خود مشغول مى‌سازد و حتى بى‌خبران را در اين فكر فرو مى‌برد كه اين همه اهتمام و مبادرت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به اين خطبه و اين بيان با چنان كيفيت از چه رو بوده است؟ آيا به خاطر آن بوده است؟ تا مردم بدانند على عليه السلام دوست و ياور آن‌ها است، پيدا است چنين اعلامى خواهان اين‌همه اهتمام نيست؛ علاوه بر اين مردم كاملاً اين مطلب را مى‌دانستند كه على ياور و دوست آن‌ها مى‌باشد. مطلبى كه براى مردم، معلوم و آشكار است چگونه چنان اهتمام عظيمى را رسول‌اكرم صلى الله عليه و آله در اختيار آن قرار داده و اين چنين دربارۀ