61اخلاقى با اهل فن كند. به ويژه سؤالاتى را كه در زمينۀ عقايد، احكام، حلال و حرام و دنيا و آخرت دارد، با اهلش در ميان گذاشته، از اين طريق خود را به دانش دينى و آگاهى لازم در جهت تأمين سعادت دنيا و آخرتش بيارايد.
اسلام، تشكيل چنين محافل علمى و استفاده از دانش عالم را -گرچه ميان دو نفر باشد- از اعظم عبادات شمرده و موجب پاداش بىنهايت، كليد درهاى بهشت، ضامن سعادت دنيا و آخرت انسان و سبب تحولات روحى و اخلاقى دانسته است.
از اميرمؤمنان(ع) روايت شده:
«أيّها النّاس، طُوبَى لِمَنْ شَغَلَهُ عَيْبُهُ عَنْ عُيُوبِ النَّاسِ وَ تَوَاضَعَ مِنْ غَيْرِ مَنْقَصَةٍ وَ جَالَسَ أَهْلَ الْفِقْهِِ وَ الرَّحْمَةِ وَ خَالَطَ أَهْلَ الذُّلِّ وَ الْمَسْكَنَةِ وَ أَنْفَقَ مَالًا جَمَعَهُ فِى غَيْرِ مَعْصِيَةٍ»؛ 1
«اى مردم! خوشا به حال كسى كه توجه به عيوب خودش، او را از پىگيرى عيوب ديگران باز دارد، و بدون داشتن كمبود و نقص به فروتنى و خاكسارى در جاى خودش تن در دهد، و با اهل بصيرت و بينش همنشين شود، و با تهيدستان و فقيران همزيستى و آمد و شد داشته باشد، و مالى