10كسانى كه در غزوۀ احد مجروح شدند، آمادۀ حركت براى تعقيب دشمن در حمراءالأسد باشند. ¹مسلمانان مجروح كه با سختى خود را براى برپايى نماز صبح رسانده بودند، مطلع شدند كه بايد همين امروز حركت كنند. جاى درنگ نبود، دشمن در منطقۀ روحا (هشت كيلومترى جنوب حمراءالأسد)، پس از تحليل جنگ احد، در انديشۀ حمله به مدينه و به زعم خود كشتن پيامبر(ص) و غارت اموال مسلمانان بود.

عبدالله بن امّ مكتوم مأموريت يافت در مدينه، به جاى رسول‌الله(ص) امام جماعت باشد. مجروحان و جانبازان احد، همراه پيامبر(ص) به سوى حمراءالأسد حركت كردند، در حالى كه پرچمدار اين لشكر على(ع) ²، خود ده‌ها زخم بر تن داشت و خم به ابرو نمى‌آورد! با اين حال بايد به پيش مى‌رفتند تا دشمن را به عقب‌نشينى وادارند و آنان را از حملۀ به مدينه مأيوس كنند. در اين سفر جهادى، جانبازان غيرتمند به جاى استراحت، داوطلبانه خدمتگزارى جانبازان مصدوم‌تر را به عهده گرفتند تا كاروان جان بر كف، دستور پيامبر(ص) را به انجام رسانند.

در بين رزمندگان، تنها جابر بن عبدالله انصارى بود