37زائرِ با معرفت مى‌داند كه زيارتِ خانه، در واقع زيارت صاحبخانه است و او در اين سفر به زيارت خدا مى‌رود، دعوت او را اجابت كرده، و مهمان اوست.
زائرِ با معرفت، مى‌داند كه مهمانى خداوند متعال در اين سفر، پذيرايى از جسم زائر نيست كه جسم او هميشه مهمان خداست. از اين رو كمتر به فكر رفاه و آسايش مادى است و با تمام توان، تلاش مى‌كند از لذايد معنوى اين سفر و انس با صاحبخانه بهره‌مند شود.
و بالأخره زائر با معرفت، مى‌داند مهم‌ترين ادب ورود به مهمانخانۀ معنوى خداوند متعال و بهره‌گيرى از بركات آن، پاكى دل است و براى پاكسازى جان بايد ريشۀ ناپاكى‌ها و آلودگى‌هاى معنوى را، كه خودخواهى و خودبينى است، از خود دور كند.
امّا كسى كه ارزش اين سفر و معناى مهمانى خدا و ادب آن را نمى‌داند، نمى‌تواند از آنچه خداوند متعال براى مهمانان در حرمسراى خود تهيّه ديده استفاده كند و از بركات سرزمين وحى بهره‌مند شود.
زائرى كه در سرزمين وحى به فكر رفاهِ بيشتر، خوراكِ بهتر، و سوغاتىِ افزونتر است معناى مهمانى خدا را نمى‌داند!