1) - نك‍ : المسجد النبوى الشريف عبر التاريخ، ص23 و السيرة الحلبيه، ج2، ص71

2) - نك‍ : «المدينة المنوّره تطوّرها العمرانى، ص260

3) - عاتكه بانويى از مكه بود، دخت زيد بن عمر، از قبيلۀ عَدِىّ بن كعب. اسلام آورد و به مدينه مهاجرت نمود اين در را از آن جهت كه رو به روى خانۀ او بود به اين نام خواندند (وفاء الوفا، ج2، ص697) و در باب ناميدن آن به باب الرحمه گفته‌اند كه مردى به مسجد نزد پيامبر آمد و از او خواست دعا كند تا باران ببارد. پيامبر دعا كرد و هفت روز باران باريد. مرد از بيم سيل و غرق، باز نزد آن حضرت آمد و خواست كه از خدا بخواهد تا ابرها بروند. رسول خدا صلى الله عليه و آله دعا كرد و ابرها رفتند. بر اين اعتبار كه باران رحمت خدا است آن را باب الرحمه ناميدند. گاه آن را باب النبى گويند؛ زيرا رسول اكرم از اين در به مسجد داخل مى‌شد (وفاء الوفا، ج2، ص698).

4) - از آن رو اين در را باب جبرئيل مى‌گفتند كه پيامبر صلى الله عليه و آله در غزوۀ بنى قريظه جبرئيل را در آنجا ديدار كرد. آن را باب عثمان گويند؛ زيرا رو به روى خانۀ عثمان بود (همان مأخذ پيشين، ج2، صص689 - 691). و نك‍ : المدينة المنوره تطورها العمرانى، ص260

5) - وفاء الوفا، ج1، ص327