37
1 . صحبت كردن در مساجد، به ويژه با صداى بلند و آنجا كه صحبت دربارۀ امور دنيوى باشد، به شدت مورد توبيخ روايات معصومان عليهم السلام است.
2 . كسى كه در حال نماز است از مقابل او عبور نشود. برخى از مسلمانان اين عمل را زشت مى‌دانند و باورشان اين است كه مرتكب آن از آداب دينى بويى نبرده است! تا آنجا كه مأموران دولت ميزبان، با كسى كه در نقطۀ ممنوع حرم در حال نماز است، حرفى نمى‌زنند و صبر مى‌كنند تا نمازش تمام شود، آنگاه او را از نقطۀ مزبور دور مى‌كنند. پس خودمان آن را رعايت كنيم و به مرتكب شونده هشدار دهيم كه از اين كار بپرهيزد.
3 . هنگام اذان كه مردمان به سوى مسجد و حرم براى نماز سرازير مى‌شوند، بسيار زننده است كه شما با وسايل خريد در حال رفتن به استراحتگاه باشيد؛ پس خودمان از چنين كارى پرهيز نموده، مرتكبان را هم نهى مى‌كنيم.
4 . گاهى مأموران دولتى از ايستادن در مكان‌هاى خاص يا اداى نماز در برخى نقاط به شدت نهى مى‌كنند؛ مانند ايستادن در مزار شريف پيامبر گرامى صلى الله عليه و آله و خواندن نماز در كنار مقام ابراهيم عليه السلام به‌ويژه آن گاه كه امام حرم مى‌خواهد نماز جماعت برگزار كند. در اين موارد، اصرار ورزيدن، نوعى به توهين و تحقير تن در دادن است.
5 . گاهى! از پاره‌اى عوام‌الناس حركاتى ديده مى‌شود كه براى آن حجّتى از معصوم در دست نيست و تنها موجب وهن تشيع و ايرانيان مى‌شود؛ مثلاً كه عده‌اى هنگام ورود به حرم، حلقۀ در را مى‌گيرند و آن را محكم مى‌كوبند «كه مثلاً خدا بشنود!» و برخى حلقه‌هاى طناب پرده كعبه