55(تقسيم) مخالف با ظاهر آيات قرآن كريم است، زيرا خداى متعال مى‌فرمايد: وَ اعْلَمُوا أَنَّمٰا غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَأَنَّ لِلّٰهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبىٰ ... عامّ بودن كلام الهى ايجاب مى‌كند منظور از «ذى القربى» بيش از يك تن باشد و عامّ بودن فرمودۀ قرآن: الْيَتٰامىٰ وَ الْمَسٰاكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ ايجاب مى‌كند تمام افرادى كه داراى اين ويژگى‌ها هستند شامل گردد و اختصاص به بنى‌هاشم نداشته باشد.»

پاسخ اين است كه: «تخصيص خوردن آيات به ظاهر عام، به وسيلۀ ادلّه، هيچ‌گونه مانعى ندارد. نظر به اين كه در تخصيص اين گونه ظواهر، ميان مسلمانان اختلافى وجود ندارد، زيرا جملۀ «ذى القربى» عام است وآن را تنها به نزديكان پيامبر اكرم (ص) اختصاص داده اند نه ديگران. و عبارت الْيَتٰامىٰ وَ الْمَسٰاكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ نيز عام است و شامل مشرك و كافر ذمّى و ثروتمند و مستمند مى‌شود؛ ولى دانشمندان اسلام آن را به برخى افراد داراى اين ويژگى‌ها، اختصاص داده‌اند در صورتى كه برخى دانشواران ما بر اين عقيده‌اند كه منظور از «ذى القربى» فقط امام و پيشواى جانشين پس از پيامبر است و به سبب نزديكى نَسبَيو ويژگى‌هاى خارجى وى نسبت به پيامبر، ذى‌القربى ناميده شده است. البته در ارتباط با ظاهر آيۀ شريفه، حق با اشكال كننده است، زيرا: «ذى القربى» لفظى مفرد است و اگر