321انتظار ظهور آن حضرت، بايد همراه با فراهم كردن اسباب و مُعِدّات و زمينه‌هاى لازم و يارى‌ها و امكانات شايسته و بايسته باشد. زائر خطاب به امام‌زمان(ع) مى‌گويد:
«نُصْرَتى مُعَدَّةٌ لَكُمْ وَمَوَدَّتى خالِصَةٌ لَكُمْ». 1
يارى‌ام، آماده براى شما و دوستى‌ام، خالص براى شماست.
و نيز:
«وَاجْعَلْنِى اللّهُمَّ مِنْ انْصارِهِ وَاَعْوانِهِ وَاَتْباعِهِ وَشيعَتِهِ». 2
خدايا مرا از ياران و پيروان گوش به فرمان آن حضرت قرار بده.
در زيارت ديگرى از آموزش‌هاى حضرت‌رضا(ع) در باب زيارت امام‌غايب مى‌گوييم:
«خدايا! ما را در حزب آن حضرت قرار بده، از آنان كه فرمان او را اجرا مى‌كنند، همراه او مقاومت دارند، با خيرخواهى براى وى، رضايت تو را مى‌جويند، تا آنكه در قيامت، ما را در زمرۀ ياران و پيروان و تقويت‌كنندگان حكومتش برانگيزى...». 3
باز، در زيارتى ديگر، خطاب به آن اميد دل‌ها و منجى انسان‌ها مى‌گوييم:
«اى مولاى من! اگر پيش از ظهورت مرگم فرا رسد، تو و پدران پاك و بزرگوارت را در پيشگاه خداوند وسيله و واسطه قرار مى‌دهم تا هنگام ظهورت و تشكيل دولتت، مرا بار ديگر به دنيا برگرداند، تا به خواسته و آرمان خودم از راه اطاعت تو برسم». 4
آرزوى بازگشت به دنيا در روزگار ظهور او، بايد همراه با آماده‌سازى روح و اراده براى آن دوران باشد و زمينه‌سازى اجتماعى براى آمدنِ آن عدل‌گستر و حجت غايب پروردگار. اينگونه است كه مى‌بينيم انتظار، با تنبلى و بى‌حوصلگى و بى‌تفاوتى و بيعارى سازگار نيست.
«...انتظار، يك بسيج عمومى است،