318عافيت را بر ميدان جهاد و شهادت نمى‌گزيد؟!
با اين حساب، «يا لَيْتَنِى كُنْتُ مَعَكُم» گفتن چنين كسان نسبت به عاشوراييان، تا چه حدّ مى‌تواند راست باشد؟ مگر نه اينكه هر مدّعايى، شاهد صدقى مى‌خواهد؟
جبهه‌هاى نبرد اسلام و كفر در سطح جهان و در عصر حاضر، مكرّر همان عاشورا و كربلاست. آرزوى معيّت و همراهى، آرزوى لوازم آن هم هست. شهداى كربلا در مقابل امام كه فرمود هركه مى‌خواهد برود، گفتند:
«بَل نَحْيى بِحَياتِكَ وَنَمُوتُ مَعَكَ».
با توط زنده‌ايم و با تو مى‌ميريم!
8. خونخواهى شهداى كربلا
از مفاهيم ديگر زيارتنامه‌ها «طلبِ ثار» و «خونخواهى» است.
نبرد حق و باطل را پايانى نيست، تا حق، حاكميت مطلقه يابد.
«كربلا»، حلقه‌اى از حلقات زنجيرۀ مبارزۀ حق و باطل بود. و خون شهيدان كربلا، هنوز بدون انتقام مانده است، تا آنكه مهدى7 قيام كند، و در ركابش يارانى جان بر كف و شهادت‌طلب و قوى‌دل و آهنين اراده و مؤمن و صبور و بصير، به خونخواهى آن مظلومان برخيزند. چه توفيقى است جهاد در اين راه، و در ركابِ امام منتظر.
تعاليم زيارتنامه‌ها، تداوم اين راه را مى‌آموزد، و اوج پرشكوه اين خطّ را در عصر آن موعود نشان مى‌دهد. زائر هم آرزومند است و هم خواستار، كه آن روزگار درخشان را دريابد و خونخواه شهيدان كربلا باشد. در «زيارت عاشورا» زائر چنين مى‌گويد: (خطاب به حسين و ياران شهيدش)
«وَاَنْ يَرزُقَنى طَلَبَ ثارِِكُمْ مَعَ امامٍ هُدىً ظاهِرٍ ناطِقٍ بالْحَقِّ مِنْكُمْ». 1
از خدا مى‌خواهم كه خونخواهى شما را، در ركاب امام هدايت‌گر و آشكار و حقگويى از شما خاندان، روزى‌ام كند.