235شيران شجاع، اقتدا كردند و در مقابله با مرگ و برخورد با شهادت، كسى شكيباتر از آنان نديده است...». 1
كربلا، پايگاه انقلاب
حسين(ع) در كربلا شهيد شد.
آرى... ليكن، پروانه‌هايى كه شيفتۀ نورند، شمع محفل‌آراى خويش را يافتند و از شعلۀ شمع، پيراهنِ عشق پوشيدند و با جان باختن و پَرسوختن، تعلّق دل را فرياد زدند.
او كه «مصباح هدايت» بود، شيفتگانى يافت كه در پرتو چراغ هدايت و شهادتش، جانى گرم و ديده‌اى بصير و دلى روشن بيابند.
و... «كربلا»، يك دانشگاه سازنده شد، و قتلگاه، يك مركز الهام.
«عصر عاشورا، زينب كبرى3 آن قهرمان بزرگ و زبان گوياى نهضت حسينى، در سخنانى به امام‌سجاد(ع) گفت: در همين سرزمين كربلا، براى قبر پدرت سيدالشهدا، علامتى و نشانى نصب مى‌كنند كه اثرش هرگز كهنه و فرسوده نمى‌شود و با گذشتِ روز و شب، محو نمى‌گردد و مردم از هر سوى به زيارتش خواهند آمد و سران كفر و زمامداران ستم و پيروان گمراهى، هرچند در زدودن و محو كردن و از بين بردن و