1) . اميرمؤمنان على عليه السلام كه با دلى آكنده از غم مراسم «كفن و دفن» را در دل شب انجام داد، در پاسخ پرسش كسى كه از چرايى خاكسپارى شبانۀ حضرت زهرا عليها السلام پرسيده بود، بر اين نكته تصريح كرده است. (امالى صدوق، مجلس94، ح9؛ علل الشرايع، ص185) پژواك اين قصه آكنده از غصه با اين تدبير هوشمندانۀ فاطمۀ اطهر عليها السلام بگسترد، و چنان شد كه در منابع بسيارى از آثار تاريخى ثبت و ضبط گشت و در صفحات تاريخ بر جاى ماند؛ از جمله بنگريد به: الطبقات الكبرى، ج8، ص29 و30؛ تاريخ الامم والملوك، ج3، ص208؛ صحيح البخارى، ج5، ص177؛ صحيح مسلم، ج3، ص1380؛ اعلام الورى، ج1، ص300 (پانوشت محقق از شمارى منابع اهل سنت)؛ ترتيب الامالى، ج5، 72 (پانوشت محقق از منابع فراوانى از اهل سنت)؛ روضة الواعظين، ج1، ص153؛ الذرية الطاهره، دولابى، ص152 و.... اكنون سزامند چنان مى‌دانم كه تحليل و تفسير و تصوير زيبا، ارجمند و نكته‌آموز و كوتاه زنده‌ياد دكتر على شريعتى را از چرايى اين وصيت بياورم: [ فاطمه] ... آرام و سبكبار بر بستر خفت، رو به قبله كرد، در انتظار ماند لحظه‌اى گذشت و لحظاتى... ناگهان از خانه شيون برخاست پلك‌هايش را فروبست و چشم‌هايش را به روى محبوبش - كه در انتظار او بود - گشود شمعى از آتش و رنج، در خانۀ على خاموش شد و على تنها ماند با كودكانش از على خواسته بود. تا او را شب دفن كنند، گورش را كسى نشناسد، آن دو شيخ جنازه‌اش را تشييع نكنند و على چنين كرد اما كسى نمى‌داند كه چگونه و هنوز نمى‌داند كجا؛ در خانه‌اش؟ يا در بقيع؟ معلوم نيست. بر محققان است تا تحقيق كنند؛ اما من كه محقق نيستم. دوست نمى‌دارم تحقيق كنم. نمى‌خواهم جاى واقعى قبرش را پيدا كنم. مدفن او بايد همواره نامعلوم بماند، تا آنچه را كه او مى‌خواست، معلوم بماند. و او مى‌خواست كه قبرش را نشناسند، هيچگاه و هيچ‌كس تا هميشه، همه‌كس بپرسند، چرا؟ (فاطمه فاطمه است، ص199 - 200؛ قسمتى از آنچه آمد در متن كتاب است و قسمتى در پاورقى متن كه هر دو قسمت را در نقل به‌هم آميختم)