66گشته بود... 1»
و به تعبير مولاى متقيان اميرمؤمنان:
«مى‌ديد كه حقى كه به من رسيده و از آنِ من است به تاراج رفته، غارت مى‌شود، با اين همه چونان كسى كه بر چشمش خارى بخلد و در گلويش استخوان گير كند، شكيبايى پيشه كردم.» 2
بارى چون چنين شد، زهراى اطهر عليها السلام نيز چونان همسر مظلوم و بزرگوارش «بعد اللتيا والتى» شكيبايى پيشه كرد، اما براى اين‌كه آنچه را بر او روا شده است، در كانون پرسش‌ها و جستجوگرى هوشمندان قرار دهد، و براى روشن شدن آنچه رخ داده بود، تدبيرى انديشيد، و «وصيت» كرد؛ وصيتى هوشمندانه، انگيزاننده، جانسوز، و انديشه‌برانگيز:
... [ خطاب به على عليه السلام ] اذا انامت فغسّلنى بيدك و حنطّنى وكفّنى وادفنّى ليلاً ولايشهدنى فلان و فلان... 3