42بارگاه حضرت حق خيمه زده و در اينجا به خاك نشسته و دل به رحمت خدا بسته‌اند و از صميم قلب مى‌گويند:
«عَمِيَتْ عَيْنٌ لاٰ تَرٰاكَ عَلَيْهٰا رَقِيباً، وَ خَسِرَتْ صَفْقَةُ عَبْدٍ لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبِّكَ نَصِيباً» 1
«كور باد آن چشمى كه تو را نگهبان خود نبيند و زيانبار گردد تجارت يك عمر آن بنده‌اى كه بهره‌اى از محبتت نگيرد».
اين خاك ياد صحراى محشر را در پيش چشم مسلمانان زنده مى‌كند، اين خاك شاهد لحظاتى است كه گردن‌ها به سوى حضرت حق برافراشته شده و چشم‌هاى مسلمين به دست مرحمت او دوخته شده‌اند، دل‌ها لرزانند و ديده‌ها گريان و همگى از درگاه مقدس او طلب مغفرت و بخشايش دارند.
در پشت اين خلوت و در پس اين سكوت غوغايى برپاست كه نظير آن را آدمى تاكنون نديده و نشنيده است.
عرفات همچون آب گوارايى است كه با گذر از آن، تيرگى‌ها و آلودگى‌هايت را به دست پاكى خواهى سپرد.
دريچه‌اى است كه از جانب خداوند به روى تو بازگشته است. خلوتى است تنها بين روحت با ذات مقدس حق تعالى. سفره‌اى است سرشار از بركات و رحمت‌ها كه تو را