22مذهب اهل‌سنت در زمان آل‌بويه اكثر بلاد ايران و عراق را زير پوشش خود داشت و آل‌بويه - عليرغم ظهور و پيدايى آن‌ها در تشيع و دلبستگى شديد نسبت به آن - با تسنن به مخالفت و ستيز بر نخاستند، به عكس، زمامداران سنى، با شيعه همانگونه رفتار كردند كه همۀ ما از آن آگاهيم.
آرى! آل‌بويه با اين‌كه از شوكت و اقتدارى شگرف برخوردار بودند و بر خلافت و سرزمين‌هاى اسلامى كاملاً تسلط داشتند، شيوه و رفتارى نيكو با رعيّت در پيش گرفتند و به خاطر تشيع خود با اهل‌سنت تعصب‌آميز عمل نمى‌كردند؛ بلكه در ايام حكومت آن‌ها حوادثى ميان شيعه و سنى رخ داد كه فتنه از سوى اهل‌سنت به هم رسيده بود، از سلطان شيعى حيا نكردند، و سطوت و قدرت سلطان را مدّ نظر قرار ندادند؛ مع‌هذا آل‌بويه - در مقام دفاع و حمايت از شيعه - اهل‌سنت را به مجازات نگرفتند. با مطالعۀ حوادث پس از سال 440ه .ق در كتاب «الكامل» به اين نكته پى مى‌بريم كه چرا سرزمين‌هاى اسلامى در برابر فرمانروايان بويه - كه صاحب قدرت و عطا بودند - رام بوده و آنان بدون اين‌كه با حلّ مشكلات زيادى رو به رو گردند با اقتدار به حكومت خود ادامه مى‌دادند. آل‌بويه مانند ساير ملوك و امرايى - كه به يكى از مذاهب پايبند بودند - در خدمت، به مذهب سرشته شده بودند؛ زيرا آل‌بويه در مقام دفاع از مذهب به اندازۀ توانايى و به همان مقدارى كه