48نيز امير مؤمنان على عليه السلام ، هنگام بيرون رفتن از خانه براى مسافرت، اين دعا را مىخواند:
«اَللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ وَعْثَاءِ السَّفَرِ وَ كَآبَةِ الْمُنْقَلَبِ وَ سُوءِ الْمَنْظَرِ فِي الْأَهْلِ وَ الْمَالِ وَالْوَلَدِ اللَّهُمَّ أَنْتَ الصَّاحِبُ فِي السَّفَرِ وَ أَنْتَ الْخَلِيفَةُ فِي الْأَهْلِ وَ لاٰ يَجْمَعُهُمَا غَيْرُكَ لِأَنَّ الْمُسْتَخْلَفَ لاٰيَكُونُ مُسْتَصْحَباً وَالْمُسْتَصْحَبُ لاٰ يَكُونُ مُسْتَخْلَفاً» 1
«بار خدايا! به تو پناه مىبرم از سختىهاى سفر و اندوهناك برگشتن و بد نگرى [ مردم] در جان و خانواده و مال و فرزندم؛ بار خدايا! تو در سفر همراه منى و جانشين من در خانوادهام و جز تو كسى نيست كه بتواند ميان اين دو جمع كند [ و در سفر همراه و در وطن جانشين باشد] زيرا آنكه بازمانده و [ در وطن] جانشين در خانواده باشد [ در سفر] همراه و رفيق نيست و آنكه رفيق سفر است، جانشين در خانواده نيست.»
پيمودن راه و طىّ مسير در زمين و آسمان، همراه با فراز و نشيب و اوج و فرود است. اتومبيل وقتى به مناطق