23در ماه مبارك رمضان ميهماندار، كه خداوند متعال است، به بندگان صالح خود دستور مى‌دهد: «از من حج طلب كنيد» آنگاه در مراسم و مناسك حج خواسته‌ها را عطا مى‌كند و در آنجا سخن از «طلب» نيست سخن از «عطا» ست. آنجا نمى‌گويد از من بخواه بلكه خواسته‌ها را عطا مى‌كند. گرچه هر خواسته و عطائى به هم آميخته شده و هر مرتبه‌اى از عطا خواسته‌اى را هم به همراه دارد.
او كسى است كه: «ولا تزيده كثرة العطاء الّا جوداً و كرماً» 1 انسان هر چه از خداوند متعال دريافت كند، تشنه‌تر مى‌شود. ابتدا نمى‌داند از خدا چه بخواهد، چون نمى‌داند كه در دستگاه خداوند چه هست، وقتى رُخى نشان داد و چيزهايى را از پشت پرده ديد، سؤال توليد مى‌شود و درخواست ظهور مى‌كند. هر مرحله‌اى از عطا و بخشش، مرتبه‌اى از درخواست است و خواهش را در انسان زنده مى‌كند و آدمى با درخواست و خواهش، مرحلۀ تازه‌ترى را از خداوند متعال درخواست و دريافت مى‌كند. وقتى مرحلۀ بالاترى را دريافت كرد، عطش او بيشتر مى‌شود و چيز جديدترى طلب مى‌كند.
از مواردى كه طمع زياد خوب است، همين معارف و علوم الهى است. به همان اندازه كه طمع در ماديّات بد است، در معارف به همان اندازه خوب است و به عكس قناعت كردن در علوم و معارف همان قدر بد است كه طمع در دنيا و مسائل مادّى بد است. «يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعاً.» 2