11
مقدّمه
شعر، اين كلام موزون و اثرگذار، وديعۀ الهى و موهبت ارزشمند پروردگار به انسان، يكى از شيوه‌هاى بيان و پيام‌رسانى است و برخوردارى از جاذبه و شورانگيزى و حركت آفرينى، موجب مى‌شود كه «فرهنگ ساز» گردد.
اگر شاعران، فرمانرواى قلمرو دلهايند، به دليلِ سحرانگيزى و نفوذ شعر در اعماق جان مخاطبان است. از همين رهگذر، عنايت و حمايت اسلام و رهبران دينى از «شعر مكتبى و آيينى» جايگاه والاى شاعران متعهد و شعر جهت‌دار و هدفمند را مى‌رساند. هم «جايگاه مكتبى شعر» حايز اهمّيت است، هم «جايگاه شعر مكتبى».
برخورداران از قريحۀ شعرى و ذوق ادبى، به شكرانۀ اين موهبت خداداد، همواره اداى دَيْن نسبت به دين و مكتب و حق و عدل و شعاير مذهبى و پيشوايان الهى و آيين‌ها و سنّت‌هاى وحيانى و ولايى داشته‌اند. همين رويكرد، سبب بارورى و غناى ادبيات دينى و بالندگى مفاهيم قرآنى در ذهن و زندگى و روح و جان مخاطبان شعر گشته است.
انبوهى عظيم از سروده‌هاى شاعران فارسى، بر محور خدا و دين و كعبه و قبله و مدايح نبوى و فضايل اهل‌بيت و مفاهيم اخلاقى و ارزش‌هاى اسلامى شكل گرفته و پديد آمده است. البته از اين انبوه اشعار، برخى در قلّۀ زيبايى و چكاد استوارى و صلابت و درخشندگى قرار دارد، برخى هم در رتبه و پايۀ پايين‌ترى جاى مى‌گيرد و بسته به قوّت شاعر و طبع روان او و غناى محتوا و دانش و حكمت و آگاهى سراينده، فراز و نشيب و اوج و حضيض مى‌يابد.