51 يارب كرامتى! كه زنم بوسه بر بقيع سر را نهم به خاك و بگريم بر آن، غريب

«خلق چرخيدند...»

(آرش شفاعى «رتبه اول قالبهاى كهن شعر فارسى»)

خلق چرخيدند، چرخيدند تا كامل شدند آب و گل بودند تا ديروز، جان و دل شدند

خلق چونان قطره‌هاى گيج، چرخى مى‌زدند تا كه رحمت اذن دادو بر زمين نازل شدند

بر زمين نازل شدند وخاك جانى تازه يافت آسمانها غرق در عطر گلاب و هل شدند عنصرى بى‌خاصيت بودند خيل شاعران آسمان و خاك را ديدند تا بيدل شدند

عارفان درمحضر او عاشقى آموختند فيلسوفان در حريم حضرتش عاقل شدند

جام را پر كن صفاى خاطر آن خوشدلان سعى كردند و ز هرچه غير از او زائل شدند

خلق تا از زمزم معنا لبى تر كرده‌اند قطره‌اى خورده نخورده، مست لايعقل شدند

خلق برگشتند نزد همسر و فرزندشان جان و دل بودند تا ديروز، آب و گل شدند!