23اتحاد و حفظ وحدت و همدلى و در كنار يكديگر بودن و پرهيز از تفرقه و جدايى است. خداوند متعال فرموده است:
وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللّٰهِ جَمِيعاً وَ لاٰ تَفَرَّقُوا وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللّٰهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدٰاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوٰاناً وَ كُنْتُمْ عَلىٰ شَفٰا حُفْرَةٍ مِنَ النّٰارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهٰا كَذٰلِكَ يُبَيِّنُ اللّٰهُ لَكُمْ آيٰاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ 1.
«همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد و نعمت خدا را بر خود ياد كنيد آنگاه كه دشمنان يكديگر بوديد پس ميان دلهاى شما الفت انداخت تا به لطف او برادران هم شديد و بر كنار پرتگاه آتش بوديد كه شما را از آن رهانيد. اينگونه خداوند نشانه‌هاى خود را براى شما روشن مى‌كند. باشد كه شما راه يابيد.»
بمقتضاى اين آيۀ شريفه، هر مسلمانى گذشته از آن كه موظف است به قرآن و عترت - كه بهترين حبل و دستاويز انسان‌هاست - تمسك جويد، بايد همراه مسلمانان و در كنار آنان باشد و هماهنگ به ريسمان الهى اعتصام جويند و هرگز از اتحاد و اتفاق و همدلى كه نعمت ويژۀ الهى و منشأ رسيدن به كمال نهايى است عفلت نكنند و از خطر اختلاف و دشمنى با همديگر كه همانند حركت در لبۀ پرتگاه و گودال آتش است،