36روايات صحاح و مسانيد اهل سنت نيز بر اين امر تصريح نموده‌اند كه آيۀ شريفه در حق على عليه السلام آنگاه كه در حال ركوع، انگشتر خود را به فقير بخشيد فرود آمده است. ¹ هنگامى كه اين آيه درباره على عليه السلام نازل گشت، حسان بن ثابت اين واقعه را چنين به نظم درآورد:

فأنْتَ الَّذىْ أعْطَيْتَ إذْ أنْتَ رٰاكع

- تو آن كسى هستى كه در حال ركوع، بخشش نمودى، جانها فداى تو باد اى برترين ركوع كنندگان.

- پس خدا بهترين ولايت را دربارۀ تو فرو فرستاد و آن را در احكام خلل‌ناپذير شريعتها بيان فرمود.

3 - پيامبر گرامى فرمود:

«انَّما الاعمالَ بالنيّات» «ميزان و حقيقت واقعيت هر عملى، به نيت انسان بستگى دارد».

بنابراين هرگاه «ولايت على» عليه السلام يكى از اصولى كه قرآن بدان تصريح فرموده است باشد، و از سوى ديگر جملۀ ياد شده به قصد جزئيت گفته نشود و جزيى از اذان محسوب نگردد، چه مانعى دارد كه اين حقيقت نيز، در كنار شهادت بر رسالت پيامبر گرامى بازگو گردد؟

در اينجا مطلبى لازم به گفتن است و آن اين كه: اگر افزودن جمله‌اى بر اذان، امرى است غير مستحسن و بدين جهت بر شيعه خرده گرفته