146كه امام صادق عليه السلام شيعيانى را كه بدو خمس نمى‌پردازند حلال كرده تا زاد و ولدشان پاك گردد و اين دلالت بر وجوب پرداخت خمس از سوى ايشان دارد وگرنه حلال شمردن مفهومى ندارد.
مازندرانى در شرح اين حديث مى‌گويد: «اين سخن حضرت: «جز آنكه پدرم شيعۀ خود را [ از پرداخت خمس ] معاف كرد تا پاك بمانند» دلالت آشكار دارد بر اينكه يك شيعه مى‌تواند پيش از كنار گذاشتن خمسش مطلقاً كابين همسر خود را از منافع كسبش قرار دهد يا كنيزى بخرد و اين ميان اصحاب شهرت دارد و مخالفان آن اندك‌اند» (شرح اصول كافى ، ج 7، ص 407).
روايت سومى كه نويسنده در معاف بودن شيعيان از خمس بدان استشهاد مى‌كند همان روايتى است كه عمر بن يزيد روايت كرده مى‌گويد: «مسمع را در مدينه ديدم كه در آن سال براى امام صادق عليه السلام پولى آورده بود و امام صادق عليه السلام آن را بازگرداند...
تا آنكه مى‌گويد: اى ابوسيار ما خمس را براى تو پاك شمرديم و حلال كرديم. پولت را براى خود بردار و شيعيان ما در آنچه از زمين دارند معاف‌اند تا قائم ما قيام كند» (اصول كافى، ج 2، ص 268).
پاسخ به نويسنده آن است كه امام صادق عليه السلام تنها ابو سيار را از آنچه براى او آورده بود معاف كرد و شايد كه آن بنا به قرينۀ پايان حديث، خمس زمين بوده، و بر امام واجب نيست خمس بستانَد و مى‌تواند از حق خود هر كه را بخواهد معاف دارد و معاف شدن ابو سيّار از سوى امام عليه السلام دلالت بر معاف شدن ديگران از خمس هر چيز ديگرى ندارد و