1) .در حديث نبوى شريف آمده «ما وضع اللين و الرفق على شىءٍ إلاّ زانه و ما وضع الخرقُ و الحدّةُ على شىءٍ إلاّ شانهُ» هرگز نرمش و مدارا بر چيزى نهاده نشد مگر آنكه آنرا زينت بخشيد و شدت و سختگيرى هم بر چيزى گذاشته نشد مگر آنكه آنرا زشت گرداند. كلينى، الكافى،ج2، كتاب الايمان و الكفر، باب الرفق، ص119، ح6 و نيز از آن حضرت روايت شده كه: «أمرنى بمداراة الناس كما أمرنى بأداءِ الفرائض» پروردگارم من را به مداراى با مردم دستور داد همچنانكه به اداى فرائض فرمان داد. پيشين، ج2، ص117، باب المداراة، ح4 پيشواى صادق اهل البيت نيز روايت مى‌كند كه «جاء جبرئيل الى النَّبيُّ صلى الله عليه و آله فقال: يا محمد! ربُّك يُقرئك السّلام و يقول لك دارِ خَلقى» جبرئيل نزد پيامبر آمد و گفت:اى محمد پروردگارت تو را سلام رسانده و مى‌گويد با خلقم مدارا كن. پيشين، ح2 و هم ايشان از پيامبر روايت مى‌كند: «لو كان الرّفق خلقاً يُرى ما كان ممّا خلق اللّٰه شىءٌ أحسن منه» اگر نرمش و مدارا در سيماى آفريده‌اى بود هيچ چيز زيباتر از آن نبود. پيشين، ج2، ص120 در احاديث كثيرى از امامان معصوم نيز مدارا و نرمش بسيار سفارش شده از جمله اينكه امام صادق عليه السلام فرموده است: «إيّاكم أن تعملوا عملاً يعيرونا فانّ ولدالسُّوء يعير والدهُ بعمله كونوا لمن انقطعتم اليه زيناً و لا تكونوا عليه شيناً صلوافى عشايرهم و عودوا مرضاهم و اشهدوا جنايزهم و لايسبقونكم الى شىءٍ من الخير فانتم اولى به منهم» بدور باشيد از هر عملى كه موجب عار ما گردد، چرا كه فرزند بد مايه‌ى عارِ پدر خود است. براى ما مايه‌ى زينت باشيد و نه مايه‌ى زشتى. در مجامعشان نماز بگزاريد و بيمارانشان را عيادت كنيد و در تشييع جنازه‌هايشان حاضر گرديد و مباد كه در هيچ خيرى بر شما پيشى گيرند كه شما بدان سزاوارتريد. پيشين، ج2، ص219، باب التقيه، ح11 و چون معاوية بن وهب از امام صادق عليه السلام مى‌پرسد چگونه رفتارى با غير هم عقيده‌هاى خود داشته باشيم؟ امام عليه السلام پاسخ مى‌دهد: «تنظرون إلى أئمتكم الذين تقتدون بهم فتصنعون ما يصنعون فواللّٰه انهم ليعودون مرضاهم و يشهدون جنائزهم و يقيمون الشّهادة لهم و عليهم و يؤدّون الامانة اليهم» : پيشوايانى كه از ايشان دنباله‌روى مى‌كنيد، آنچه را انجام مى‌دهند شما هم آن كنيد. پس به خدا سوگندايشان بيمارانشان را عيادت مى‌كنند و در تشييع جنازه‌هايشان حضور مى‌يابند و به نفع و زيانشان گواهى دهند و امانت را بدانان برگردانند. پيشين، ج2، ص636، كتاب العشرة، باب مايجب من العاشرة، ح4 و راويى به نام ابوعلى گويد به امام صادق عليه السلام عرض كردم: امام جماعت ما از مخالفان و دشمن همه‌ى ما شيعيان است. پاسخ فرمود: آيا گفتار تو به او ضررى مى‌رساند؟ تو اگر درستكار باشى از او به مسجد سزاوارترى. بنابراين نخستين كسى باش كه به مسجد وارد مى‌شود و آخرين كسى باش كه از مسجد خارج مى‌شود «و أحسن خلقك مع النّاس و قل خيراً» اخلاق خويش را با مردم نيك گردان و سخن خير بر زبان آور. طوسى، تهذيب الأحكام، ج3، ص550، باب فضل الجماعة، دارالكتب الاسلامية. و سرانجام معلّى بن خنيس گويد: در شبى بارانى امام صادق عليه السلام به قصد رفتن به ظلّه بنى ساعده از خانه بيرون آمده و من هم پشت سر ايشان رفتم... تا آنجا كه پى بردم انبانى پر از نان همراه امام است. گفتم: فدايت گردم، رخصت مى‌دهى آن را بردارم. فرمود: خير، خود بايد آنرا بردارم، ليكن تو با من بيا. گويد: تاظله‌ى بنى ساعده با امام عليه السلام رفتم كه در آنجا جمعى را خفته يافتم. امام صادق عليه السلام پيش رفته و زير بار و بنه‌ى هر يك قرصى نان به آرامى گذاشت و چون اين كار تا آخرين نفر انجام گرفت برگشتيم. در راه از ايشان پرسيدم: آيا اينان همه بر مذهب حق بودند؟ فرمود: اگر اهل مذهب حق بودند در همه چيز حتى نمك طعاممان شريكشان مى‌كرديم. اصول كافى، ج4، ص8، باب صدقة الليل، ح3