1) . آية اللّٰه صافى، آية اللّٰه گلپايگانى: اگر چه به گفتن ترجمه آن باشد و نايب هم بگيرد رجاءً كه از طرف اوبه‌طور صحيح بگويد.

2) . آية اللّٰه بهجت: شخص گنگ و لال با انگشت خود همراه با نيت قلبى به تلبيه اشاره نموده و زبان خود را حركت دهد و اگر ممكن نباشد كه اين كار را خودش انجام دهد نايب بگيرد كه به‌جاى او تلبيه بگويد. (مناسك، مسأله 180). آيات عظام تبريزى، خويى، فاضل، مكارم: بهتر است نايب هم بگيرد. آيةاللّٰه خامنه‌اى: احوط آن است كه نايب هم بگيرد. آية اللّٰه سيستانى: اگر در اثر عارضه‌اى لال شده است و الفاظ تلبيه را مى‌داند، به مقدارى كه مى‌تواند تلفظ كند و اگر نتواند زبان و لب را به آن حركت دهد و همراه با آن در قلب اخطار نمايد و با انگشت به آن اشاره كند و اگر لال و كر مادرزاد است و مانند آن، پس زبان و لب را مانند كسانى كه تلفظ مى‌كنند حركت دهد و با انگشت اشاره كند.

3) . آية اللّٰه صافى، آية اللّٰه گلپايگانى: ترجمه‌اش را بگويد و نايب هم بگيرد رجاءً كه از طرف او به‌طورصحيح تلبيه را بگويد.

4) . آية اللّٰه تبريزى و آية اللّٰه فاضل: و بهتر آن است كه علاوه بر آن نايب هم بگيرد. آية اللّٰه بهجت: به ذيل مساله 323 مراجعه شود. آية اللّٰه خامنه‌اى، آية اللّٰه مكارم: احوط اين است كه در اين صورت نايب هم بگيرد. آيةاللّٰه خويى: مى‌تواند به ملحون اكتفا كند، گرچه احوط جمع بين ترجمه و استنابه نيز هست. و نيز اخرس (گنگ ولال) كافى است با اشاره تلبيه بگويد، گرچه احوط استنابه نيز هست. (تعليقۀ عروه، ج2، ص361 و مناسك، مسألۀ 179 و180). آية اللّٰه سيستانى: به ذيل 323 مراجعه شود. آية اللّٰه گلپايگانى: و نايب هم بگيرد رجاءً.

5) . آيةاللّٰه فاضل: با توجه به اين كه عالم به حكم بوده، اگر نسبت به موضوع جاهل بوده؛ يعنى نمى‌دانسته تلبيه را غلط مى‌گويد، حكم ترك احرام از روى جهل و سهو را دارد كه حكم آن ذكر شده است.