98و غيرمسلمان، به آن اشاره كرده و از اوقاف و اهتمام مسلمانان به آن، خبر داده‌اند. اين زيارتگاه، در دوره ايلخانى، از اهميت بيشترى برخوردار شد و به دستور سلطان محمد خدابنده (الجايتو)، بازسازى و بخش‌هايى به آن، افزوده شد. 1 (تصوير شماره 35)
مشهد ذوالكفل، مجموعه‌اى آرامگاهى است كه از بخش‌هاى مختلفى، شامل گنبد و بارگاه، صحن، مسجد، مناره، كاروانسرا، بازار و حصار، تشكيل شده است و قدمت بيشتر بخش‌هاى آن، به دوره ايلخانى برمى‌گردد. ورودى بنا در زاويه جنوب شرقى بنا قرار دارد. اين ورودى، به محوطه‌اى مربع شكل متصل مى‌شود كه دورتادور آن، اتاق‌هايى براى اقامت زائران قرار دارد. در زاويه شمال شرقى اين محوطه، مناره قديمى دايره‌اى، داراى نقش و تزيين آجرى، وجود دارد. روى اين مناره، كتيبه‌اى به خط ثلث در دو سطر، به چشم مى‌خورد كه در آن، نام سلطان محمد خدابنده آمده است. ضلع غربى اين محوطه، به صحن ديگرى متصل است كه اطراف آن نيز حجره‌هايى وجود دارد. در ضلع جنوبى صحن، شبستانى وجود دارد كه سقف آن، بر چهار ستون مربع عريض، استوار است.
در ضلع جنوبى شبستان، مرقد حضرت حزقيال قرار دارد كه با دو ورودى، به شبستان متصل است. مرقد، داراى گنبد پلكانى زيبايى به سبك گنبدهاى مضرّس رايج در عراق و برخى مناطق غربى ايران است كه قدمت آن از دوره ايلخانى، برآورد مى‌شود. بر قبر نيز صندوق چوبى بزرگ نسبتاً جديدى، نصب شده است. در ضلع غربى شبستان، درِ كوچكى متصل به يك سالن، وجود دارد كه داخل آن، پنج قبر به چشم مى‌خورد كه صاحبان آنها، اصحاب حضرت حزقيال يا علما و احبار يهود، دانسته شده‌اند. ياقوت حموى، اسامى آنها را باروخ، يوسف ربّان، يوشع، عزره و يوحنّاى ديملجى، ذكر كرده است. 2 همچنين در سمت راست ابتداى اين سالن، اتاق كوچكى وجود دارد كه به مقام خضر، شناخته مى‌شود. (تصوير شماره 36)
