52حلّى، حجره‌هاى درس (مدرسه‌اى) را كنار مشهد منسوب به صاحب‌الزمان(عج) در حله، بنا كرد و گروهى از فقها را در آن، سكونت داد. 1 (تصوير شماره 5)
همچنين «احمد على مجيد الحلى»، در تحقيق مفصل خود درباره اين مقام، چندين نسخه خطى را معرفى كرده است كه در فاصله سده هفتم تا دهم هجرى، در مقام يا مدرسه صاحب الزمان(عج) در حله، كتابت و استنساخ شده است 2 و اين مسئله، اهميت و جايگاه علمى اين مقام و مدرسه دينى مجاور آن را نشان مى‌دهد.
ابن بطوطه، جهانگرد مشهور مسلمان نيز به مراسم انتظارِ خروج امام زمان(عج) در حله، اشاره كرده است كه شيعيان، به‌صورت روزانه، در قرن هشتم هجرى، در مقام صاحب الزمان(عج) برگزار مى‌كردند. او در سفرنامه خود، جزئيات اين مراسم را چنين شرح داده است: 3
در نزديك بازار بزرگ شهر، مسجدى قرار دارد كه بر در آن، پرده حريرى آويزان است و آنجا را مشهد صاحب‌الزمان(عج) مى‌خوانند. شب‌ها پس از نماز عصر، صد مرد مسلح، با شمشيرهاى آخته، پيش امير شهر مى‌روند و از او، اسبى يا استرى زين‌كرده مى‌گيرند و به‌سوى مشهد صاحب‌الزمان(عج)، روانه مى‌شوند. پيشاپيش اين چارپا، طبل و شيپور و بوق زده مى‌شود و از آن صد تن، نيمى جلوى حيوان و نيمى ديگر به دنبال آن، راه مى‌افتند و ساير مردم، دو طرف اين دسته، حركت مى‌كنند و چون به مشهد صاحب‌الزمان(عج) مى‌رسند، مقابل در ايستاده، آواز مى‌دهند كه «بسم‌الله يا صاحب‌الزمان! بسم‌الله بيرون آى كه تباهى روى زمين را فراگرفته و ستم، فراوان گشته است. وقت آن است كه برآيى تا خدا به وسيله تو، حق را از باطل جدا گرداند». به همين ترتيب، به نواختن بوق و شيپور و طبل، ادامه مى‌دهند؛ تا نماز مغرب فرارسد. مردم حله معتقدند كه محمد، پسر امام حسن عسكرى(ع)،