163بارگاه مطهر امام حسين(ع) به دستور عضدالدوله ديلمى، از امراى آل بويه، سخن به ميان آمده است. 1 ابن‌اثير نيز در تاريخ خود به اقدامات عمرانى عضدالدوله در كربلا در سال 369ه .ق، اشاره كرده است. 2 او همچنين در سال 371ه .ق، به زيارت قبر مطهر امام حسين(ع) مشرف شد و به سادات علوى و مردم ساكن مجاور بارگاه مقدس، كمك‌هاى مالى و غيرمالى فراوانى كرد. 3
در سال 369ه .ق، ضبّة بن محمد اسدى كه به راهزنى مى‌پرداخت، بارگاه امام حسين(ع) را غارت كرد. عضدالدوله ديلمى نيز لشكرى را به مقر وى، در شهر عين‌التمر، فرستاد كه البته ضُبّه خود را نجات داد و فرار كرد. اما خانواده وى، اسير و اموالش مصادره شدند. ابن‌اثير اين حادثه را عِقابى براى وى، در نتيجه غارت بارگاه امام حسين(ع) دانسته است. 4
در سال 407ه .ق گنبد حرم امام حسين(ع) و رواق‌هاى آن در آتش سوخت. علت آتش‌سوزى اين بود كه عوام مردم، دو شمع (چراغ) بزرگ روشن كردند كه در نيمه شب روى ازارها سقوط كرد و آن را آتش زد و آتش به جاهاى ديگر سرايت كرد. 5 در همين دوره، ابوالحسن بن فضل رامهرمزى، وزير سلطان‌الدوله، حصار حرم امام حسين(ع) را بازسازى كرد. 6
در اين دوره و دوره‌هاى بعدى، بسيارى از خلفاى عباسى و پادشاهان، به زيارت قبر امام حسين(ع) اهتمام داشتند. در سال 436ه .ق، سلطان ابوكاليجار مرزبان بن سلطان‌الدوله بويهى (متوفاى 440ه .ق) به زيارت حرم امام حسين(ع) در كربلا و حرم امام على(ع)