155على بن عبدالله داد و او بدين طريق وارث تبليغات پنهانى شيعه كيسانيه شد. مى‌گويند وى در سال 98 يا 99ه .ق، به شهادت رسيده است. 1
بيهقى مى‌نويسد:
سليمان بن عبدالملك در عسل او، سم ريخت و او را كشت و قبر او در حميمه از شام است و كسى بر جنازه‌اش نماز نخواند. البته برخى گفته‌اند كه عبدالله ابن حوشب بن نوفل بر جنازه‌اش، نماز خوانده است. او هنگام شهادت، 45 سال داشت. 2
«ابن‌طقطقى» نيز مى‌نويسد: «او در حميمه از مناطق شام، وفات يافت و به محمد ابن على بن عبدالله، پدر خلفاى عباسى، وصيت كرد و شيعيان را به او دلالت داد و نوشته زردرنگ به خط اميرمؤمنان(ع) را به او داد». 3
«ابونصر بخارى» مى‌نويسد:
وليد بن عبدالملك مروان اموى به سبب اختلافى كه بين او و زيد بن امام حسن(ع) بود، او را زندانى كرد و خواست ابوهاشم را بكشد كه امام على بن الحسين السجاد(عليهما السلام) نزد وليد رفت و از او درخواست نمود كه ابوهاشم را آزاد كند. او نيز آزادش كرد و سپس سليمان بن عبدالملك، او را مسموم نمود و در حميمه و بلقاء از سرزمين شام، وفات يافت. 4
بنابراين، ابوهاشم عبدالله بن محمد حنفيه، در حميمه و بلقاء كه امروزه بخشى از كشور اردن را شامل مى‌شود، به خاك سپرده شد و مكان كنونى در ابوصخير، بايد متعلق به شخص ديگرى باشد كه گويا ابوهاشم عبدالله بن محمد بن عون الاكبر بن محمد