27گفت: براى بيمارى‌ام از قبر رسول خدا(ص) طلب بهبودى و شفا كردم. 1
ذهبى نيز از قبر پيامبر(ص) كمك و يارى مى‌جست. احمد بن حنبل، تبرك و دست كشيدن به يادگارهاى نبوى، از قبيل منبر و قبر را به اميد كسب ثواب، جايز شمرده است. 2
مسلمانان، همواره در طول قرن‌ها به منبر پيامبر(ص) در مسجد مدينه و خاك مزار آن حضرت تبرك مى‌جستند. حتى برخى از اصحاب با نگهدارى تار موى آن حضرت و باقى‌مانده آب وضويش، خود را متبرك مى‌ساختند. بنابراين مسلمانان همواره به آثار نبوى توجه داشته و بين زمان زندگى و رحلت پيامبر(ص) فرقى قائل نبوده‌اند؛ چنان‌كه زيارت قبور اولياى الهى و نماز و نيايش به درگاه خداوند در جوار آنها، روش نيكان امت اسلامى بوده است.
حاكم نيشابورى روايت كرده است: «فاطمه(عليها السلام) دختر پيامبر خدا(ص)، هر جمعه به زيارت قبر عمويش حمزه مى‌رفت و آنجا نماز مى‌خواند و مى‌گريست». حاكم، همه راويان اين حديث را افرادى موثق مى‌داند و مى‌گويد: «روايات زيارت اهل قبور را براى ايجاد انگيزه در اين عمل و اينكه افرادى كه به گناهان خود حساس‌اند بدانند كه اين سنتى پايدار است، بررسى كردم». 3
ابن‌حجر عسقلانى درباره حالات «ابوبكر بن خزيمه» هنگام زيارت قبر امام على‌بن موسى الرضا(ع) مى‌نويسد:
ابوبكر محمد بن مؤمل بن حسن بن عيسى، درباره حالات ابوبكر بن خزيمه به