21
مقدمه مؤلف
الحمد لله ربّ العالمين والصلاة والسّلام على سيّدنا ونبيّنا محمد وآله الطيبين الطاهرين المعصومين
بسيار طبيعى به نظر مى‌رسد كه هر ملتى به ميراث تمدنى خود ببالد و آن را ارج نهد و بكوشد تا بقاياى شهرها و آثار مقدس خويش را از گزند حوادث در امان دارد؛ به‌ويژه اگر اين ميراث كهن، در پيوند با دين و عقايد آن ملت باشد.
«بقيع غرقد» از جمله آثارى است كه تاريخ را با باورهاى دينى، و ميراث گذشتگان را با هويت اسلامى پيوند داده است. مسلمانان در طول قرن‌ها همواره به اين مكان مقدس توجه ويژه داشته، به زيارتش شتافته و بر قبور بزرگان مدفون در آن، گنبد و بارگاه‌هايى شكوهمند ساخته‌اند. آنها كوشيده‌اند تا از اين مكان شريف كه نمادِ علم، جهاد و فداكارى گذشتگان است، به شايستگى محافظت نمايند؛ چراكه قبور برخى امامان معصوم(عليهم السلام)، صحابه بزرگوار، اوليا و شهداى عالى‌مقام در آن قرار دارد.
از ديرباز، ساختن بارگاه بر قبور بزرگان، متداول بوده است و مسلمانان در تمامى شهرهايشان اين نمادهاى دينى را با نكوداشتى كامل پذيرفته‌اند؛ چراكه منعى از كتاب خدا و سنت پيامبر(ص) در اين باره نرسيده است؛ چنان كه خداوند متعال نيز در داستان اصحاب كهف، از تصميم مردان يكتاپرستى كه قصد داشتند در غار اصحاب كهف پرستشگاهى بنا كنند، اين گونه ياد مى‌فرمايد: (قٰالَ الَّذِينَ غَلَبُوا عَلىٰ أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيْهِمْ مَسْجِداً)؛