99
محمدبن‌ادريس شافعى 1
پيشواى شافعيان درباره شهادت اهل بدعت مى‌گويد: «شهادت اهل هوا و بدعت پذيرفته مى‌شود؛ جز فرقه خطابيه از رافضه؛ زيرا اينان، شهادت به باطل و دروغ را به‌نفع كسى كه با مذهبشان موافق باشد، جايز مى‌دانند». 2
گفتنى‌است، گزارشات زيادى نقل شده كه شافعى، گرايشات مذهبى راويان را در پذيرفتن يا نپذيرفتن روايات ايشان دخيل ندانسته و در صورت احراز وثاقت راوى، به نقل روايت از ايشان پرداخته است؛ چنان‌كه «سخاوى» مى‌نويسد:
ربيع مى‌گويد: از شافعى شنيدم كه مى‌گفت: «ابراهيم بن ابى يحيى، قدرى مى‌باشد». به ربيع گفته شد: «اگر اين‌گونه است، چرا شافعى از وى نقل حديث مى‌كند؟» ربيع گفت: «شافعى مى‌گويد: اگر ابراهيم از بالاى بلندى به پايين بيفتد، برايش دوست‌داشتنى‌تر است تا اينكه دروغ بگويد. پس وى در حديث، مورد وثوق و اطمينان است». ازاين‌رو خليلى در كتاب ارشاد مى‌گويد: «همانا شافعى هميشه مى‌گفت: براى من نقل كرد، كسى كه در نقل حديث، مورد اعتماد و اطمينان است؛ اما در دينش مورد تهمت واقع شده»؛ كنايه از اينكه وى گرايشات مذهبى خاصى داشته. 3
سخاوى همچنين نوشته است:
هذا مذهب الشافعي حيث يقبل شهادة اهل‌الأهواء فقال وأعْراضُ المسلمين حُفْرَةٌ مِنْ