12مى‌بينيد كه هيچ اثرى نداشت. بله، حسين كه شهيد شد، به اعلى عليين رضوان خدا رسيد، شهيدانى كه در غربت و سكوت شهيد شدند، به اجر خودشان در آخرت رسيدند؛ روح آنها فتوح و گشايش را در درگاه رحمت الهى به دست آورد؛ اما چقدر درس شدند، چقدر اسوه شدند؟ آن شهيدى درس مى‌شود كه شهادت و مظلوميت او را نسل‌هاى معاصر و آينده‌اش بدانند و بشنوند. آن شهيدى درس و اسوه مى‌شود كه خون او بجوشد و در تاريخ سرازير شود. مظلوميت يك ملت، وقتى مى‌تواند زخم پيكر ستم‌كشيده ملت‌ها را شفا بدهد و مرهم بگذارد كه اين مظلوميت، فرياد بشود و به گوش انسان‌هاى ديگر برسد. براى همين است كه امروز ابرقدرت‌ها، صدا توى صدا انداخته‌اند تا صداى ما بلند نشود. براى همين است كه حاضرند پول‌هاى گزاف خرج كنند تا دنيا نفهمد كه جنگ تحميلى، چرا و با چه انگيزه‌اى به وجود آمد. آن روز هم دستگاه‌هاى استكبارى حاضر بودند، هرچه دارند خرج كنند تا نام و ياد و خون حسين و شهادت عاشورا، مثل درس در ذهن مردم آن زمان و ملت‌هاى بعد باقى نماند و شناخته نشود. آنها در ابتدا نفهميدند كه چقدر مطلب باعظمت است و هرچه بيشتر گذشت، بيشتر متوجه شدند.
در اواسط دوران بنى‌عباس، حتى قبر حسين بن على(ع) را ويران كردند؛ آب انداختند و خواستند هيچ اثرى از آن باقى نماند. نقش ياد و خاطره شهيدان و شهادت اين است. شهادت بدون خاطره، بدون ياد، بدون جوشش خون شهيد، اثر خودش را نمى‌بخشد. اربعين، آن روزى است كه برافراشته شدن پرچم پيام شهادت كربلا آغاز شد و روز بازماندگان شهداست؛ حال چه در اربعين اول، خانواده امام حسين(ع) به كربلا آمده باشند يا نيامده باشند. اما اربعين اول، روزى است كه براى اولين بار، زائران شناخته شده حسين بن على(ع)، جابر بن عبدالله