36شواهد و قرائن قابل توجهى هست كه به‌استناد آن، مى‌توان احتمال صابئى و در نتيجه اصالتاً يهودى‌بودن او را پذيرفت. به عبارت ديگر او را هم مى‌توان از آنوسى‌ها و يهوديان تغيير دين‌داده براى ضربه‌زدن به اسلام دانست.
ابن تيميه در يك نگاه
ابن تيميه، به‌سبب كثرت و تنوع فعاليت‌ها و شيوه رفتار خاصش در امور سياسى و همچنين رفتار سخت‌گيرانه با پيروان مذاهب اسلامى، شخصيتى چالش‌برانگيز به‌شمار مى‌رود و دو مواجهه كاملاً متفاوت پديد آورده است؛ از طرف‌دارى سرسختانه كسانى مانند ابن كثير دمشقى، ابن قيم جوزيه و وهابيان در دوره معاصر تا مخالفان سرسخت از علماى بارز مذاهب اسلامى. افزون بر اين، آراى او درباره زيارت قبور و تبرك و توسل و شفاعت، مبناى نگرش وهابيان در اداره امور حرمين قرار گرفته است؛ هرچند آراى تندروانه ابن تيميه درباره موضوعات پيش‌گفته و همچنين نگرش تعصب‌آميز شبه‌مذاهب اسلامى، نقش يك مؤسس را در جريان سلفى به وى داده است. پيش از وى نيز شخصيت‌هايى چون عز بن عبدالسلام و محمد بربهارى (م.329 ه .ق) و برخى حنبليان تندرو چنين ديدگاه‌هايى داشته‌اند.
وى را با القابى چون مفسّر، رجالى، حافظ، مفتى، اديب و لغت‌شناس و آگاه از كلام، ملل و نحل، تاريخ و اصول در كنار اوصافى چون زاهد و شجاع ستوده‌اند. وى تندخو بود و در برابر مخالفان خود پرخاش مى‌كرد. از قريحه شعر و حافظه قوى برخوردار بود. محمد بن خضر (م.622 ه .ق)، جدّ اعلاى وى، از دانشمندان حنبلى‌مذهب و نخستين فرد ملقب به ابن تيميه بود، كه سبط بن جوزى (م.654 ه .ق) او را فردى انحصارطلب خوانده كه در آن خطه، مجال فعاليت به هيچ دانشورى نمى‌داد.