28عنوان شيعه به اين گروه اختصاص يافت.
در اين باره دانشمندان فرقه‌شناس ديدگاه‌هاى گوناگونى ابراز كرده‌اند. از فرقه‌نويسان نخستين شيعى، نوبختى و سعد اشعرى تا حدى به تفصيل در اين باره سخن گفته، و سير تجزيه جامعه اسلامى به گروه‌هاى گوناگون را بيان كرده‌اند. آنان مى‌گويند كه همه امت اسلام به چهار فرقه اصلى: شيعه، مرجئه، معتزله و خوارج تقسيم شده است و همه گروه‌هاى ديگر از اينها منشعب مى‌شوند. نخستين فرقه، شيعيان على بن ابى‌طالب‌اند كه از زمان رسول خدا(ص) و پس از آن به اين نام شهرت داشتند و معتقد بودند على(ع) واجب الاطاعه و برگزيده خدا و رسولش، و معصوم و برترين فرد در همه زمينه‌هاست. 1
«ناشئ اكبر معتزلى» (م. 293ه .ق)، در باب انشقاق مسلمانان مى‌گويد: «امت اسلامى پس از دوره خلافت على(ع) به هفت گروه تقسيم شدند: شيعه، مرجئه، حشويه، عثمانيه، حُلَيسيه، معتزله و خوارج». وى درنهايت عثمانيه را به مرجئه، و حليسيه را به حشويه ملحق ساخته است و مى‌گويد همه فرقه‌هاى ديگر اسلامى، به يكى از همين پنج گروه اصلى باز مى‌گردند. 2 به يقين وى عقيده ندارد كه منشأ پيدايش اين فرق پس از خلافت على(ع) بوده است؛ بلكه شمار آنها را در اين زمان به اين پنج دسته مى‌رساند.