17ابن‌تيميه توحيد اسما و صفات را پشتيبانى كننده توحيد اولوهيت و ربوبيت و دربردارنده آن مى‌داند. 1 ابن‌قيم جوزيه، كليد دعوت پيامبران و خلاصه رسالت آنان را معرفت معبود از طريق معرفت به اسما، صفات و افعال او دانسته و در توجيه آن گفته است:
اين معرفت، زيربناى ساير معارف است و خوف و رجا و محبت و اطاعت و عبوديت، در پرتو معرفت نسبت به مرجوّ، مخوف، محبوب، مطاع و معبود حاصل مى‌شود. 2
ناصرالدين البانى، توحيد اسما و صفات را معركه آراى حق و باطل توصيف كرده و آن را مايه گمراهى بسيارى از فرقه‌هاى اسلامى شمرده است. 3 شيخ عثيمين، دو قسم توحيد ربوبيت و الوهيت را متفق‌عليه اهل قبله دانسته، اما درباره توحيد اسما و صفات گفته است: «برداشت متفاوت در توحيد اسما و صفات است كه منشأ تفرقه مسلمانان به شش گروه كلامى شده است». 4
مسائل مربوط به توحيد اسما و صفات نسبت به ساير مسائل و معارف دين، نقش محورى و كليدى ايفاء مى‌كند؛ چراكه تمام مراتب و مراحل معرفت دين و عمل به آن، بر معرفت ذات مقدس خداوند متعال متفرع است و شناخت ذات الهى، تنها از طريق معرفت حقيقى اسما و صفات او امكان‌پذير مى‌باشد.
فرمايش امام على(ع)، گوياترين سخن در اين موضوع است؛ آنجا كه مى‌فرمايد:
سرآغاز دين‌دارى، خداشناسى است و كمال خداشناسى، باور نمودن اوست و كمال باور