46ملك ملتانى است. وى به دليل ترسى كه از ماندن در حجاز داشت، با سيزده نفر از فرزندانش فرار كرد تا گذرش به هند افتاد و در ملتان ساكن شد».
شيخ ابوالحسن محمد بن ابى جعفر نسابه عبيدلى مى‌گويد:
كسى را مانند ابوعبدالله جعفر در حُسن خُلق و بزرگى، شجاعت و زيادى مال و فرزند نديدم. هنگامى كه او از حجاز رخت بر بست، بسيارى از نزديكان او نيز با او همراه شدند و به ملتان رسيدند و او را پادشاه آنجا ساختند و با وى بيعت كردند و تاكنون در آنجا هستند. 1
عمرى نسابه نيز مى‌نويسد: «اكثرهم على راى الاسماعيليه»؛ «بيشتر ايشان بر عقيده اسماعيلى هستند». 2
هنگامى كه يعقوب ليث صفار به طبرستان حمله كرد و حسن بن زيد داعى (مؤسس دولت علويان طبرستان) را از سارى، آمل و مامطير بيرون راند و آسيب‌هاى سنگينى به او وارد كرد، قصد تصرف ملتان كرد و با ابوعبدالله جعفر الملك به نبرد پرداخت كه در اين جنگ، حدود 120 تن از فرزندانش به شهادت رسيدند. ازاين‌رو، آن سال را « عام الشهادة»؛ «سال شهادت» ناميدند. 3