9
پيشگفتار
آن‌گاه كه درهاى لطف الهى به رويم گشوده شد و آماده سفر حج شدم، به‌راستى احساس كردم به آسمان سفر مى‌كنم. پس بايد گره كور علايق دنيايى را مى‌گشودم و كوله‌بارى از صفا و ذكر و دعا را براى شست‌وشوى دل آلوده برمى‌داشتم.
صدايى مرا خوانده بود كه خس وجودم را در دست امواج نور به سوى «بيت عتيق» روانه كنم و راهى خانه‌اى شوم كه هم از آن خداست و هم خانه‌اى است سرشار از بركت و اميد براى مردم، و در كنار آن خانه است كه مى‌توان دل به هدايت واقعى بست: (إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنّٰاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبٰارَكاً وَ هُدىً لِلْعٰالَمِينَ) (آل عمران: 96)
نخستين خانه‌اى كه براى مردم [و نيايش خداوند] قرار داده شده، همان است كه در سرزمين مكه است كه پر بركت و مايه هدايت جهانيان است.
ندايى كه از حنجره پاك ابراهيم، به امر پروردگار، سال‌هاى سال در گوش جان ميليون‌ها مسلمان موحد نشسته و آنها را به ضيافت‌الله دعوت كرده است، حالا مرا مى‌خواند به ميهمانى نور، به ميزبانى پروردگار و دلم