46خداوند فرموده است:
(وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جٰاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوّٰاباً رَحِيماً)
(نساء: 64)
و اگر آنان وقتى به خود ستم كرده بودند، پيش تو مى‌آمدند و از خدا آمرزش مى‌خواستند و پيامبر [نيز] براى آنان آمرزش مى‌طلبيد، بى‌شك، خدا را توبه‌پذير مهربان مى‌يافتند. 1
در اين روايت نيز جواز توسل به ميت به صراحت بيان مى‌شود. انس با بيان واضح مى گويد: چرا رويت را از ايشان بگردانى؟ در حالى كه پيامبر وسيله تو و وسيله مغفرت پدرت آدم تا روز قيامت است.
همچنين خداوند دراين آيه به گناه‌كاران دستور مى‌دهد نزد رسول خدا(ص) بروند و از او بخواهند براى آنان مغفرت طلب كند؛ زيرا دعاى پيامبر(ص) درباره آنان مستجاب مى‌شود.
گفتنى است اين آيه به زمان زنده بودن پيامبراكرم(ص) اختصاص ندارد بلكه حكمى كلى است كه در زمان حيات و پس از رحلت آن حضرت كاربرد دارد؛ زيرا از نظر قرآن، پيامبران، اوليا و حتى عموم مردم در عالم برزخ، هم مى‌بينند و هم مى‌شنوند.
بنابراين، توسل از عبادت‌هاى مشروع است و مسلمانان به رسول‌خدا(ص)، پيامبران و صالحان، توسل مى‌جسته‌اند. زيارت قبر رسول خدا(ص) نيز نوعى توسل به ايشان است و سَلَف صالح، ضمن توسل به آن حضرت، قبر ايشان را زيارت مى‌كرده‌اند. اين نيز يكى از دلايل مشروعيت زيارت قبور است.
با پايان يافتن سخنان احمد، سكوت مطلق مجلس را فرا گرفت.
رفيق فاضل، آقاى اسحاق مقدارى به صورت آقاى فاضل خيره شد. درحقيقت، مى‌خواست با زبان بى زبانى به فاضل بفهماند: دلايلى كه در بدو ورود از آن سخن گفتى و