220حجاز را روشن مى‌كند و موضوع آنها را مى‌توان چنين دسته‌بندى كرد:
1. موافقت با حج‌گزارى صاحب‌منصبان و شاه‌زادگان قاجارى از سوى عثمانى و مدارا با آنان در طول مسير و فراهم كردن تسهيلات براى ايشان (حدود سيزده سند)؛
2. قرنطينه حجاج: بخشى از اسناد ياد شده (حدود 10 سند) به قرنطينه حجاج مربوط است كه زائران از اين موضوع كه انگيزه و دلايلى افزون بر امور بهداشتى و مراقبتى داشت، شكايت مى‌كردند؛
3. بدرفتارى مردم مدينه و اغوات و مسئولان آن شهر با حجاج و زائران ايرانى و قتل و غارت آنان (حدود دوازده سند). اغوات و ديگر صاحب‌منصبان عثمانى در حرمين با برخورد نامناسب موجب تيرگى روابط مى‌شدند؛
4. درخواست نصب ضريح براى ائمه بقيع(ع) از سوى ايران و جواب عثمانى (پنج سند)؛
5. مخالفت با سفر سيد جمال‌الدين اسدآبادى به حجاز از سوى عثمانى؛
6. دعوت ابن سعود از ايران براى شركت در كنفرانس اسلامى و موضع عثمانى؛
7. رواج سكه‌هاى ايرانى در حجاز (حدود هفت سند)؛
8. وضعيت راه جبل و تحريم عزيمت از آن ازسوى علماى شيعه (حدود پنج سند)؛
9. اجحاف كنسول جده در حق حجاج؛
10. پاسپورت‌ها و تذكره حجاج ايرانى؛
11. حق گمرگى حجاج ايرانى؛
12. توجه به امنيت و رعايت حال حجاج ايرانى در مسير حج؛
13. غارت اموال حجاج ايرانى در شام، خرپوت، مورى، حلب، ايروان و ارزروم؛
14. لزوم توجه به امنيت حجاج و رفتار مناسب با آنان؛