196نادر اقدامات مذهبى جديد خويش را در دو جهت متمركز كرد. وى از طرفى كوشيد با محدود كردن آيين تشيع در بخش فقهى آن و ممنوع ساختن شعائرى مانند برگزارى مراسم عزادارى براى امام حسين 1 و سب و لعن مخالفان به دست شيعيان 2 -كه به نگاه وى، اختلاف برانگيز و از بدعت‌هاى شاه اسماعيل صفوى بودند 3 - و اجبارى كردن اعتقاد به خلفاى راشدين 4، نظر اهل سنت را به خود جلب كند. از سوى ديگر، در تلاش بود تا عثمانى را وادارد فقه جعفرى را در كنار مذاهب اربعه اهل سنت به رسميت بشناسد. 5
نادر تلاش براى رسيدن به اين اهداف را از همان لحظه تدوين عهدنامه شوراى مغان آغاز كرد و تا واپسين لحظات عمر پى گرفت، اما هيچ‌گاه نتوانست به آرزوهاى خود جامه عمل بپوشاند. همراهى نكردن علماى شيعى با سياست‌هاى مذهبى نادر كه مجازات مرگ را براى برخى از ايشان مانند ميرزا ابوالحسن ملاباشى، ملا على‌اكبر طالقانى، آقا محمدرضا بن صدرالدين، ميرزا محمدحسين بن ميرزا عبدالكريم و حاج محمد زكى قرمسينى به همراه داشت، نفوذ عميق آموزه‌هاى شيعى در باورهاى مردم، مشغله‌هاى زياد نادر به علت لشكر كشى‌ها، كوتاه بودن دوره اقتدار افشاريان و نيز همراهى نكردن دولت عثمانى با تحقق خواسته‌هاى نادر به علت تعصب علماى اهل سنت، از جمله عواملى بودند كه نادر را از رسيدن به اهدافش باز داشتند. 6
با قتل نادر شاه افشار در سال 1160ه.ق در شمال خراسان به دست گروهى از