30 شهرت دارد. (تصوير 16)
اين خانقاه در اصل خانه مسكونى يكى از مشايخ طريقت سعديه به نام «محمد سعد الدين بن محمد امين سعدى» بوده است. او در سال 1282ه .ق خانه خود را وقف مسجد شيخ سعدالدين جباوى كه در جوار خانقاه قرار دارد، نمود و سپس آن را به خانقاه تبديل، و در سال 1284ه . ق بازسازى كرد. همچنين در سال 1311ه .ق، فرزند او شيخ ابراهيم سعدى، با دستور سلطان عبدالحميد دوم عثمانى، آن را دوباره بازسازى كرد. 1
درباره چگونگى رسيدن تار موى منتسب به پيامبر اسلام(ص) به اين خانقاه، دو روايت وجود دارد: طبق يك روايت، اين تار مو هديه‌اى از سوى سلطان عبدالحميد به خانقاه طريقت سعديه بوده است. اما طبق روايت دوم، شيخ ابراهيم سعدى اين تار مو را از پدرش شيخ محمد سعدالدين، و او نيز از پدرش محمدامين و او نيز از اجدادش دريافت كرده است. بزرگان خاندان سعدى جباوى تأكيد دارند كه اين تار مو، تا پيش از انتقال به محل فعلى آن، نزد مشايخ طريقت سعديه در خانقاه ديگر آنان در محله شاغور، در جنوب بافت تاريخى دمشق، قرار داشته، و سپس به مسجد شيخ سعدالدين در محله قيمريه انتقال يافته است. آن‌گاه شيخ محمدبن‌امين سعدى آن را به خانقاهى منتقل كرد كه در غرب مسجد مذكور بنا كرده بود. اما پس از وفات وى در سال 1285ه .ق، فرزندش شيخ امين آن را به خانقاهى ديگر در شمال مسجد، منتقل كرد و تاكنون نيز در محراب آن جايگاه ويژه نگهدارى تار مو باقى مانده است. سرانجام اين تار مو به جايگاه امروزى خود در محراب خانقاه سعديه در غرب مسجد شيخ سعدالدين انتقال يافت. 2 به‌هرحال اين روايت، مورد قبول مشايخ اين خانقاه است و درباره درستى يا نادرستى آن بايد بررسى دقيق‌ترى صورت گيرد.