118داده مى‌شود و بر پارچه‌هاى روى قبر، صاحب مزار چنين معرفى شده است: مزار امام على(ع) كه به امام حسين(ع) نسب مى‌برد. گفتنى است اهالى منطقه، بين صاحب اين مزار و امام زين‌العابدين(ع) كه مزار ديگرى بر كوه زين‌العابدين حماه در چند كيلومترى اين مكان به وى منسوب است، تمايز قائل‌اند.
«بهاءالدين روّاس رفاعى»، از بزرگان مشايخ طريقه رفاعيه، كه در سابق طريقه او در اين منطقه رواج داشته، ادعا كرده است كه در زمانى كه براى زيارت به اينجا آمده بود، شخصيت مدفون در مزار، از قبر خود برخاست و بر وى ظاهر گشت و به او خبر داد كه اسم او على(ع) و از نسل امام حسين(ع) است و در سال 300 ه .ق از دنيا رفته است. او همچنين به روّاس خبر مى‌دهد كه اين مكان، پيش از دفن وى نيز پابرجا، و يكى از نقاط قرار دادن سر امام حسين(ع) بوده است. 1 اين داستان، صرف‌نظر از راست يا دروغ بودن آن، نشان‌دهنده ديدگاه و عقيده روّاس رفاعى است و حتى ممكن است عبارت پارچه‌هاى روى قبر نيز با استناد به اين ديدگاه نوشته شده باشد.
در منابع تاريخى معتبر، به اين زيارتگاه و تاريخ بناى آن اشاره‌اى نشده است. اما براساس كتيبه سنگى موجود در مسجد، اين زيارتگاه را «شيخ جمال‌الدين بن سيد محمود هندى» با اموال خود در سال 1002 ه .ق در زمان سلطان سليمان عثمانى و وزير وى رستم پاشا ساخته است.
بناى مزار شامل مسجدى قديمى است كه از سنگ‌هاى كلسيتى ساخته شده است و ميان آن نيز ستون مربع بزرگى وجود دارد. سقف نيمه غربى مسجد شامل دو گنبد سبزرنگ، و سقف نيمه شرقى آن، شامل دو طاق سنگى است. در زاويه شمال شرقى مسجد، قبر صاحب مزار به چشم مى‌خورد كه درون نرده‌هاى آهنى قرار گرفته است. (تصوير 62)
در سال‌هاى اخير، ساختمان مسجد و زيارتگاه از سمت غرب توسعه يافته، و شبستان