49آن‌قدر زياد باشد كه به‌طور كلى سنخيّت بين دو گروه از بين رفته باشد، شفاعت هيچ اثرى نخواهد داشت.
مدّعيان دروغين شفاعت
قرآن كريم از دو گروه نام مى‌برد كه اينان در شفاعت، اذن و رضايت خداوند را شرط نمى‌دانستند و لذا به دلخواه خويش شفيعانى براى خود برگزيده بودند كه سرانجام يك گروه سر از بت‌پرستى درآوردند و گروه ديگر به نژادپرستى كشيده شدند.
گروه اول مشركينى بودند كه مى‌گفتند: چون ما به خدا دسترسى نداريم لذا بت‌هايى را ساخته، مى‌پرستيم تا نزد خداوند براى ما شفاعت كنند و اسباب تقرّب و نزديكى ما در آستان او باشند. اين مطلب از آيات زير استفاده مى‌شود:
1. وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّٰهِ مٰا لاٰ يَضُرُّهُمْ وَ لاٰ يَنْفَعُهُمْ وَ يَقُولُونَ هٰؤُلاٰءِ شُفَعٰاؤُنٰا عِنْدَ اللّٰهِ... (يونس: 18)
بت‌پرستان و مشركان جاهل به جاى خداوند، بت‌هاى (سنگى و چوبى و...) را كه هيچ نفع و ضررى به حال آنها ندارند به عبادت و پرستش مى‌گيرند و مى‌گويند: اينها شفيعان ما در نزد خدايند.
2. وَ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِيٰاءَ مٰا نَعْبُدُهُمْ إِلاّٰ لِيُقَرِّبُونٰا إِلَى اللّٰهِ زُلْفىٰ... (زمر: 3)
و آنها كه غير خدا را (همچون بت‌ها) به دوستى و پرستش گرفتند (مى‌گويند:) ما اين بت‌ها را نمى‌پرستيم جز براى آنكه اسباب قرب و منزلت ما را در نزد خداوند فراهم سازند.
قرآن كريم در برابر اين گروه با قاطعيت هر چه تمام‌تر ايستاده مى‌فرمايد:
1. وَ مٰا نَرىٰ مَعَكُمْ شُفَعٰاءَكُمُ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فِيكُمْ شُرَكٰاءُ لَقَدْ تَقَطَّعَ بَيْنَكُمْ وَ ضَلَّ عَنْكُمْ مٰا كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ (انعام: 94)