44اين متن، شاهد صدقى است بر اين مطلب كه لله و فى الله بودن، نشان دهنده دو شرط و دو مفهوم است؛ چرا كه بيان كردن دو گزاره لله و فى الله در اين متن نه حشو است و نه تأكيد، بلكه با گزاره لله، ضرورت داشتن نيت و قصد صحيحى براى زيارت روشن مىشود و با گزاره فى الله، ضرورت همخوانى اين عمل با معيارهاى صحيح و بودن آن در مسير درست (سبيل الهى).
از رهگذر شرطها و قيدهاى مطرح شده در نصوص، همگرايى نصوص روايى با آيات الهى نيز، به خوبى تبيين مىشود؛ چنان كه قرآن هدفهاى نادرست، مانند بيهودگى، اشتغال به تفاخر و... را كه در مقابل حق است، از آسيبهاى زيارت مىداند، نصوص روايى نيز، براى جهتدهى صحيح به زيارت و جلوگيرى از گرفتار شدن آن در دام چنين آفاتى، هم چنين براى بهرهمندى از زيارت مطلوب، آن را به لله و فى الله بودن مقيد و اين گونه مسير صحيح اين مفهوم را پىريزى مىكند.
البته شرايط ديگرى، مانند صداقت و راستى در قصد و عمل زائر نيز، دربارۀ زيارت در روايات اسلامى بيان شده است،مانند روايتى كه از امام صادق عليه السلام نقل شده است: «لا يأتيه خداعاً و لا استبدالاً» 1 امّا اين شرايط را نيز مىتوان، زير مجموعه همان دو شرط قرار داد.
نتيجه
بررسى مجموعه منابع مؤثر در مفهومشناسى زيارت در فرهنگ اسلامى - كه شامل مباحث لغوى، قرآنى و بررسى نصوص روايى است -