١٣
ديباچه
زيارت در لغت، ديدار كردن با قصد را گويند. در ريشه اين واژه، مفهوم ميل و گرايش نهفته است؛ گويى زائر از ديگران روى گردانيده و به‌سوى زيارت‌شونده، ميل كرده است. زيارت، نوعى بزرگداشت است نسبت به كسى و چيزى كه در قلب زائر از تقدس برخوردار است.
اين نوع بزرگداشت، در حال حياتِ افراد، امرى پسنديده و مقبول است؛ به‌طورى كه حتى كسانى نيز كه از عاطفه كمى برخوردارند، به زيارت والدين، دوستان، افراد شايسته و بزرگان خود مى‌روند و اين كار را وظيفه خود مى‌دانند. پرسش اساسى اين است كه آيا بعد از مرگ، اين اداى دين به زيارت‌شونده از بين مى‌رود و رابطه مردگان با زندگان قطع شده، زيارت معنا و مفهوم خود را از دست مى‌دهد؟
بيشتر مردم، مرگ را مانع تكريم عزيزان نمى‌دانند. بلكه يكى از راه‌هاى بزرگداشت مفاخر و صاحبان كمال خود را احداث بناى يادبود و بازديد و زيارت از آنها مى‌دانند و اين امر را موجب بقا و استمرار زندگانى علمى و معنوى آنان مى‌شمارند. متأسفانه در جهان اسلام، گروهى پيدا شده‌اند كه معتقدند پس از مردن، رابطه انسان با مردگان حتى با پيامبر اكرم (ص) كه عزيزترين فرد نزد مسلمانان است، قطع مى‌شود؛ ازاين‌رو زيارت او را كارى بيهوده مى‌دانند و ساير مسلمانان را كه به زيارت رسول خدا (ص) مى‌شتابند،
