28 ( فَبِمٰا رَحْمَةٍ مِنَ اللّٰهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ ) (آل‌عمران: 159)
به سبب رحمت الهى، در برابر مؤمنان، نرم و مهربان شدى و اگر خشن و سنگدل بودى، از اطراف تو پراكنده مى‌شدند.
پيش از اسلام، قبايل عرب با يكديگر دشمن بودند. ريشه اين دشمنى‌ها ارزش‌هاى غلط حاكم بر جامعه بود. اسلام با معارف ارزشمند خود فرهنگ عمومى و ارزش‌هاى غلط جامعه را تغيير داد و ملايمت و گشاده‌رويى را جانشين خشونت و تندخويى كرد. ازاين‌رو هر مسلمان بايد حسن خلق و سعه صدر را در زندگى اجتماعى خود نهادينه و در نفس خود ملكه كند.
جايگاه حسن خلق
در مكتب اسلام، حُسن خُلق از شئون اساسى دين و از خواست‌هاى حضرت حق است. اخلاق پسنديده از نظر معنوى سبب تعالى روح و كرامت نفس و راه رسيدن به مقام انسانى است و از نظر مادى، مايه محبوبيت اجتماعى و عامل بهبود زندگى است. پيروان اسلام، طبق وظيفۀ دينى مكلف‌اند همواره آموزه‌هاى اخلاقى را در اعمال خود به‌كار بندند. همچنين در رفتار و گفتار خويش حسن خلق را رعايت كنند و به اين وسيله موجبات خشنودى حضرت حق را فراهم آورند.
اولياى دين، سوءخلق را از صفات نكوهيده و از عيوب اخلاقى دانسته و عوارضى كه از آن به انسان مى‌رسد را بسيار زيان‌بار خوانده‌اند. همان‌طور كه حسن خلق از اركان خوشبختى و سعادت انسان است، سوءخلق نيز مانند بيمارى‌هاى جسم به نسبت شدّت و ضعفى كه دارد، مايۀ تيره‌روزى و بدبختى بشر است.
از عوامل ايجاد مهر و محبت در جامعه حسن خلق است كه مردم را به ادب و