175
506. مذاكرات فى التقريب والوحدة : المنهج التقريبى السليم، مرتضى على باشا، 1429ق، 31ص.
به بررسى مفهوم تقريب مذاهب و راه‌هاى نزديك‌تر شدن مذاهب اسلامى به يك‌ديگر مى‌پردازد. نويسنده با بررسى شخصيت‌ها و نهادهاى مؤثر در تقريب مذاهب، وظايف‌شان را برمى‌رسد.
507. مرزهاى توحيد و شرك در قرآن، جعفر سبحانى، ترجمه مهدى عزيزيان، 1380ش، 237ص، رقعى.
ترجمه‌اى از التوحيد و الشرك فى القرآن الكريم است كه به بررسى توحيد در عبادت و پاسخ به نقدهاى وهابيان در اين‌باره مى‌پردازد. نويسنده بيشتر به آيات قرآن، روايات تاريخى و احاديث شيعه اماميه و اهل‌سنت استناد مى‌كند و پس از عرضه تعريفى درباره ايمان و كفر، اقسام و مراتب توحيد را برمى‌رسد و به بيان عناصر عبادت مى‌پردازد. از ديدگاه نويسنده، عبادت خداوند هرگز با زيارت قبور انبيا و ائمه عليهم السلام و توسل به آنان ناسازگار نيست و ساختن آرام‌گاه و گريه بر اموات و سوگند دادن خداوند به اولياى الهى، از مصاديق شرك به شمار نمى‌روند.
508. مسائل خلافية والرأى الحق فيها، على آل محسن، 1424ق، 308ص، وزيرى.
با هدف بررسى كشف حقيقت و عقيده صحيح در مسائل اختلافى ميان شيعه و سنى در هفت فصل به اين عنوان‌ها مى‌پردازد : پيشوايان دوازده‌گانه كيانند؛ چه چيزى صحت خلافت ابى‌بكر را توجيه مى‌كند؛ چرا اهل‌سنت به اهل‌بيت عليهم السلام تمسك نمى‌جويند؛ چرا مذاهب اهل‌سنت چهار تاست؛ نزد اهل‌سنت كدام‌يك از شعائر اسلامى صحيح باقى مانده است.