24حضرت امير(ع) در اواسط خطبه «قاصعه» 1 كه درباره تواضع، فروتنى و فروريختن استكبار است، مى‌فرمايد:
مگر نمى‌بينيد خداوند گذشته‌ها و آينده‌هاى بشرى را با سنگ‌هايى كه نه زيان‌مندند و نه سودمند و نه بينا و نه شنوا آزمايش كرد، اين سنگ‌ها را خانه محترم خود قرار داد و آن را مايه استوارى مردم ساخت؟ پس آن را در پر سنگلاخ‌ترين مكان‌ها و بى‌گياه‌ترين منطقه زمين و كم‌فاصله‌ترين دره‌ها قرار داد، در ميان كوه‌هاى ستبر، شن‌هاى فراوان، چشمه‌هاى كم‌آب، آبادى‌هاى گسسته از هم؛ كه نه شتر و نه اسب و گاو و گوسفند در آن فربه نمى‌شوند؛ پس آدم(ع) و فرزندانش را دستور داد كه به آن سمت گرايش كنند، پس خانه خدا، مركز تجمع و مقصود پايانى سفرهاى آنان شد، تا افراد از ژرفاى دل با شتاب از بين بيابان‌هاى دور و از درون دره‌هاى عميق و جزيره‌هاى درياهاى پراكنده و گسسته به آن روى آورند تا به‌هنگام سعى، نشانه‌هاى خود را بجنبانند و لا اله الا الله گويان اطراف خانه خدا طواف كنند و با موهاى آشفته و بدن‌هاى پرگرد و غبار با پاهاى خود به سرعت حركت كنند، لباس‌هايى كه نشانه شخصيت است دور انداخته و با اصلاح نكردن موها، قيافه‌هاى خود را نازيبا كنند، اين آزمونى بزرگ، امتحانى شديد و آزمايشى روشن و پاك‌سازى و ناخالص‌زدايى رسايى است كه خداوند آن را سبب رحمت و رسيدن به بهشت قرار داد. اگر خداوند خانه محترمش و محل‌هاى انجام مناسك حج را در بين بوستان‌ها و نهرها و سرزمين‌هاى پردرخت و پرثمر، مناطقى آباد و